Odseparowana

Na ogół z pokorą spuszczam głowę i nadstawiam drugi policzek, naprawdę rzadko kiedy robię za rozwydrzoną gówniarę i uważam, że mi się należy. Mocnym wyjątkiem od tej reguły jest stacja krwiodawstwa.
Już wyjaśniam. Oddając te swoje 20 lat na terenie Stolycy przyzwyczaiłam się do pewnych standardów, które tam obowiązują. Do powitalnej kawki z herbatnikami, którą zawsze można było zamówić w szpitalu MSW, cierpliwej walki lekarzy z moim niskim ciśnieniem, której kwintesencją była młoda pani doktor z ambulansu Saskiej cztery razy odsyłająca mnie, żebym wypiła jeszcze pół litra wody aż ciśnienie da się wreszcie oznaczyć, czy choćby do tego, że siostry zawsze kręcą się między dawcami i życzliwie zagadują, a jeśli mam życzenie, żeby siostra stała przy mnie całe pobranie - to stoi i rozmawiamy sobie o czymkolwiek. Czyli, ogólnie rzecz biorąc, stolyczne standardy rozbestwiły mnie i przyzwyczaiły, że na stacji to dawca jest najważniejszy, i cały personel jest skupiony wokół tego, że dawca ma życzenie podarować komuś trochę krwi, więc należy mu to maksymalnie ułatwić, a jak się da, to i uprzyjemnić.

Niestety, to są realia Stolycy. W Pięknym Mieście rzecz się przedstawia zgoła inaczej. 

Zacznijmy od początku, czyli rejestracji. Pobieramy sobie kartę, siadamy w dużym halu, upstrzonym małymi stolikami jak stołówka zakładowa i czekamy, aż nieco bezosobowy głos wywoła nas do laboratorium, a potem lekarza. W laboratorium siostra czasem nawet nie mówi "dzień dobry", tak jest zalatana obsługą wszystkich kolejnych dawców na pojedynczym stanowisku. Ok, na Saskiej są raptem dwa stanowiska laboratoryjne, ale przyspiesza to obsługę, jakby nie było o połowę. Potem przez podwójne drzwi do malutkiej kanciapki lekarskiej - jak przez śluzę, jakbyśmy nieśli na sobie stada zarazków.

Mysz, która dziś pojechała ze mną obejrzeć sobie to zjawisko miała jedno, do bólu oczywiste skojarzenie - "Lot nad kukułczym gniazdem". Przekonała mnie. 

Ale sama atmosfera to jeszcze nic, doliczmy do tego panujące tu zasady. Pobranie krwi pełnej nie jest problemem, najpierw musimy się odnudzić co nasze w kombinacie, potem parę minut zielonej sali pobrań z TVP w tle (gdzie jest moja Saska, gdzie na monitorach szło TVN 24 i nikt mnie nie zmuszał do oglądania "Klanu"???) i wolni i swobodni możemy się już cieszyć kolejnym oddanym litrażem. Gorzej się robi przy separacji. Ponownie pytam - gdzie moja Saska, gdzie rejestracyjna siostra za każdym razem pyta, że skoro już oddawałam na separatorze może dziś też się zdecyduję, bo jest duży brak na moje 0 -? W Pięknym Mieście obowiązują twarde zasady: co z tego, że na sali oprócz sześciu stanowisk do pobrań pełnej stoi pięć separatorów, w tym dwie Trimy najnowszej generacji? Dawców do separacji przyjmuje się od poniedziałku do piątku w godzinach 7:00 - 11:00 i koniec. Jeśli się spóźnisz pół godziny to spadaj na szczaw - co z tego, że chcesz dobrowolnie przejść wszystkie nieprzyjemności tego zabiegu i oddać najcenniejsze z cennych osocze, skoro żadna z udzielnych księżniczek sali pobrań (zwykle kręci się ich tam 5 - 6) nie ma życzenia nadzorować twojego zabiegu. 

No i, last but not least - personel. O ile do sióstr rejestracyjnych i laboratoryjnych oraz lekarzy nic nie mam - oprócz może tego, że mogliby czasem nieco mniej okazywać znudzenie i wysilić się na minimum empatii - o tyle udzielne księżniczki sali pobrań podnoszą mi ciśnienie regularnie. Jak już napisałam - zwykle kręci ich się tam 5 - 6, z czego połowa kręci się po zapleczu, a druga połowa od samego wejścia zaczyna komenderować: umyć rękę, zostawić torbę w szafce, na tamto stanowisko, poczekać, zaraz ktoś podejdzie. Czas pobrania, który wg zaleceń (o ile się nie zmieniły) powinny spędzać kręcąc się między dawcami i pilnując ich samopoczucia spędzają plotkując w kupie przy wirówkach albo oglądając "Na dobre i na złe". Nie pozostaje nic innego jak dostosować się do ich poleceń i w ogóle cieszyć się, że zniżyły się do wbicia w dawcę igły. Takiego zbiorowiska osób nie na miejscu nie widziałam dawno - może i doskonale te panie spisują się pracując z probówkami i paczkami krwi, ale do pracy żywymi dawcami nadają się z nich może dwie, a może i nie to.

Po raz pierwszy przegięły poprzednim razem, kiedy to obsługująca mnie księżniczka najpierw zapięła za ciasno stazę, a kiedy po pobraniu zdjęła mi ją z sinej ręki nawrzeszczała, czemu nie wołałam że ma stazę zluzować. Po czym oddała mi legitymację z cudzym dowodem w środku i po pół godzinie zaszczyciła telefonem, ze mam natychmiast wrócić na stację ów dowód oddać.

Po raz drugi przegięły dziś. Wybrałam się na separator - raz, że na pełną nie miałam terminu a potrzebowałam dnia wolnego, dwa - że najwyższa pora zacząć napierać na tutejsze uprawnienia do darmowych przejazdów MPK, a że brakuje mi do nich ze 4 litry to oddając pełną będę robiła nieco za długo. Owszem, wpadłam na stację około 10:45, ale siostra na rejestracji przyjęła mnie bez problemu i skierowała nawet na laboratorium poza kolejką. Niestety, jak już przyszły moje bardzo dobre wyniki, krótko pracująca w stacji pani doktor zaniepokoiła się moimi cienkimi żyłami, i nie chcąc słuchać tłumaczenia, że wypiję jeszcze z litr wody i będzie git - zaciągnęła na salę, coby siostry się wypowiedziały że pobiorą. A na sali główna księżniczka zapięła mi stazę, nie pozwoliła nawet popracować chwilę łapą. Wrzasnęła "Absolutnie nie ma mowy, ja tu igły 17 nie wbiję, niech się pani nie wygłupia, nie pobiorę". 

Niestety, zabrakło mi asertywności żeby zapytać, czy któraś z lepiej wykwalifikowanych koleżanek pobierze, bo że pani nie umie to pani problem, oraz dlaczego na żadnym separatorze nie jest założony panel, choć były uprzedzone że bada się dawcę - czy dlatego że jest już 11:10 i nie mają życzenia przeprowadzić zabiegu?

Teraz żałuję, ale na takie chamstwo miałam już, jak to ja, łzy w oczach i wolałam stamtąd uciec zanim się rozryczę. Uciekłam więc, trzaskając nieco drzwiami. Lekarka poszła za mną, uspokoiła, i przekonała, żebym jednak poszła na oddanie krwi pełnej. Księżniczki być może coś jednak pokojarzyły, bo wydelegowały do obsługi mnie jedną taką maleńką, ogromnie sympatyczną kobietkę, która zajęła się mną dokładnie z taką uwagą i sympatią, jak lubię. No, ale ona była jedna a udzielnych księżniczek sali pobrań więcej - kiedy przypadkowo zajrzałam do własnej legitymacji, okazało się, że wbicie do niej dzisiejszego pobrania już było dla nich za trudne...

Mam mistrz plan za miesiąc pofatygować się znowu - o 8:00, zatankowawszy wprzódy ze dwa litry mineralnej. Ciekawe, co wtedy księżniczki wymyślą i jak bardzo przegną po raz trzeci...